უსაქმური გოგოს ბლოგი

არსებობს დღეები, როცა უბრალოდ გიწევს გარეთ იყო. იმიტომ, რომ ცუდ ხასიათზე ხარ, იმიტომ, რომ ვიღაცას ელოდები, იმიტომ,  რომ ჯერ სახლში არ გინდა მისვლა და რავიცი კიდევ რატომ. ასეთ დროს ძირითადად პარკში ვჯდები  და ვკითხულობ.  ქინდლში უამრავი წიგნი მაქვს, ჩანთაში _ 2. თუ ქინდლს ვირჩევ, პირველ რიგში ვაიფაის ვამოწმებ. ამ რიტუალს აზრი არ აქვს, უბრალოდ მინდა დავრწმუნდე,  რომ ვაიფაი ნამდვილად არ არსებობს. ან თუ არსებობს, პაროლი ადევს და თუ პაროლი ადევს, ეს პაროლი 12345678 არაა. პრინციპში, ყველა პრობლემას აქვს დადებითი მხარე.  ინტერნეტის არარსებობის პირობებში მარადიული დილემის [ წიგნი თუ ინტერნეტი] გადაჭრა გაცილებით ადვილია.  კითხვას ვიწყებ და 10 წუთში ვამჩნევ, რა მოუხერხებელია ხის სკამზე ჯდომა. მოვკალათდებოდი, მაგრამ ფეხების შეკეცვა ფორმიანებისგან სასტიკად აკრძალული მაქვს. სწორედ ამ დროს ჩემს თავში საიდანღაც შემოდის დასავლური სურათი: გოგონები და ბიჭები, რომლებიც წიგნებით ხელში დაბალ ხასხასა ბალახზე წვანან. მერე ეს სურათი გადის და სანაცვლოდ გადახეხილი, მოთელილი და რაღაცისუნიანი გაზონი რჩება. fuck my life

ბეტონის ღობეზე ვინაცვლებ. აქ შეგიძლია შეძლებისდაგვარად კომფორტულად მოთავსდე. ფეხები შეკეცო, ან მუხლებს დაეყრდნო, ან სულ ცოტათი წამოწვე კიდეც. კითხვას ვაგრძელებ, მაგრამ 2 წუთში ისევ ვჩერდები.

_ შეიძლება, რაღაც გითხრათ?_ მეკითხება შუა ხნის კაცი, რომლის მოახლოებაც არ მიგრძვნია.

Read the rest of this entry »